چرا انتقال علی بیرانوند به استقلال منتفی شد - وبلاگ ساعت دیواری

به گزارش وبلاگ ساعت دیواری، 72 ساعت عجیب و جهنمی: این لحظات برای همواره در حافظه فوتبال ایران خواهد ماند.

به گزارش ورزش سه، در شرایطی که به نظر می رسید تنها یک قدم تا جنجالی ترین انتقال تاریخ فوتبال ایران به جای مانده، علیرضا بیرانوند احتمالا در آخرین ثانیه تصمیم خود را تغییر داده و ترجیح داد به دوران درخشان حضور خود در ترکیب پرسپولیس ادامه دهد.

سنگربانی که در یک دهه اخیر نقش فوق العاده ای در موفقیت های پرسپولیس داشته و همین حالا نیز یکی از نامزدهای اصلی دریافت عنوان برترین دروازه بان تاریخ فوتبال ایران است، در آستانه گرفتن تصمیمی بود که به کل سرنوشتش را تغییر می داد. یعنی 20 سال دیگر پنالتی رونالدو و چطوری ژاوی و قهرمانی های متوالی و همه را فراموش نموده و وقتی حرف علی بیرو می شد اول از یک چیز حرف می زدیم: آن تابستان گرم و عجیبی که او یک ماه بعد از یکی از جنجالی ترین دربی های تاریخ، راهی استقلال شده و آبی پوشید.

فاصله بین عشق و نفرت یک قدم است و علیرضا بیرانوند اگرچه این حس را به طور کامل تجربه نکرد، اما در همین 72 ساعت عجیب و جنجالی نیز به خوبی متوجه شد که قرار است چه چیزی را از دست داده و البته صاحب چه چیزهای جدیدی بگردد. همان هایی که یک ماه پیش سینه ستبر نموده و با هشتگ همه-بیرانوند-هستیم فضای مجازی را اشغال نموده بودند، در آستانه دشمنی محض و خونین با دروازه بان تیم محبوب خود قرار داشتند و آنهایی که 10 خرداد از بدو ورود علیرضا بیرانوند به میدان او را به شدیدترین شکل ممکن مورد نوازش قرار دادند، حالا در آستانه تبدیل شدن به علاقمندان متعصب او قرار گرفته بودند.

علیرضا بیرانوند روزهای عجیب زیادی را در زندگی خود تجربه نموده. او از فقر مطلق و کار در کارواش تبدیل به معدود دروازه بانانی در تاریخ فوتبال شد که توانسته پنالتی کریستیانو رونالدو را مهار کند. او در فوتبال به همه عناوین رسیده، بازی در اروپا را تجربه نموده، سابقه حضور در دو جام جهانی را کارنامه دارد، وضع مالی خوبی پیدا نموده و از معروفیت فوق العاده ای نیز برخوردار است.

اما این 72 ساعت شاید تبدیل به متفاوت ترین شب زندگی او شد. از قدم زدن متمادی و طولانی مدت در خیابان در بامداد دوشنبه برای نهایی کردن تصمیم جنجالی فسخ قرارداد با پرسپولیس، از استوری معنادار دیشب و آماده سازی مقدمات جدایی تا لبخند امشب در کنار مدیر عامل و تمدید دو ساله مدت زمان حضور در جمع قرمزپوشان، برای علی بیرو شاید هزار سال سپری شد.

نه جدایی از پرسپولیس برای کسب عایدی بیشتر جنایتی از سوی علیرضا بیرانوند بود و نه حالا که او ماندنی شد می توان تکلیف قهرمانی فصل بعد لیگ برتر را مسجل دانست. اگر بیرو به استقلال هم می رفت می نوشتم که حق داشته به پیشنهاد بالاتر جواب مثبت دهد و تعصب یعنی وقتی برای یک تیم بازی می کنی بالاترین اندازه تعهد و کیفیت خود را نشان دهی. حالا نیز علیرضا بیرانوند در پرسپولیس ماندگار شده، تصور می کنم مهم ترین وظیفه او حفظ همین سطح برای فصول بعد و حفاظت از دروازه پرسپولیس به برترین شکل ممکن است.

فوتبال از نگاه بازیکنان و شاغلان در این حرفه به وضوح متفاوت از آنچه ما می بینیم پیش می رود و این دوگانه تا ابد بین طرفداران و بازیکنان احتمالا وجود خواهد داشت. این 72 ساعت عجیب و پراسترس برای طرفداران فوتبال در ایران در نهایت به شکل آرامی تمام شد. عجیب ترین انتقال فوتبال ایران در نهایت عقیم ماند و علیرضا بیرانوند به نظر در آخرین لحظات تصمیم خود مبنی بر رفتن به اردوی رقیب را تغییر داد.

البته رفتن به استقلال ابعاد مثبت و منفی زیادی برای علیرضا بیرانوند داشت. معمولا مرور تاریخ موید آن است عمر ورزشی بازیکنان حتی بزرگ جهان نیز بعد از چنین انتقال هایی کوتاه می گردد و فشار و استرس آنقدر بر آنها غلبه می نماید که بعد از مدت کوتاهی شاهد محو تدریجی آن بازیکنان از سطح الیت فوتبال خواهیم بود. اما به نظر علیرضا بیرانوند از نظر مالی در صورت قبول این پیشنهاد منتفع می شد و البته تا مدت ها نیز مهم ترین نام فوتبال ایران لقب می گرفت.

خودم را جای علیرضا بیرانوند تصور کردم که چقدر در این 72 ساعت و البته احتمالا روزهای پیشین بین این دوراهی گیر نموده و حتی بی تردید در آینده نیز هزاران بار صحت تصمیم خود را دوباره خواهد سنجید. 20 سال پیش علیرضا اکبرپور که برترین بازیکن وقت استقلال بود نیز فاصله ای تا پوشیدن لباس پرسپولیس نداشت و حتی مصاحبه او مبنی بر تایید این انتقال نیز منتشر شد، اما او در آخرین ثانیه تصمیمش را عوض کرد و در استقلال باقی ماند.

حالا شاید همین اکبرپور بعد از دو دهه برترین گزینه برای پاسخ به این سوال باشد که آیا یاغی شدن تصمیم درست تری بود یا وفاداری به پیراهن و جاودانگی. این دوگانه همواره در فوتبال ایران وجود داشت: آن چیزی که یک بازیکن برای تصمیم گیری در نظر دارد به شدت با معیار طرفداران فرق دارد و همین تناقض گاهی این تصاویر دراماتیک هواداری را رقم می زند. اما حداقل شخصا در یک مورد تردید ندارم: رفتن بیرانوند به استقلال و در واقع قبول پیشنهاد بهتر مالی، اصلا جنایت و خیانت نیست.

آل پاچینو در بازی درخشان خود در فیلم عطر یک زن جملاتی فراموش نشدنی با همین لحن و کلمات دارد: هر وقت تو زندگی به یک دوراهی می رسیدم می دونستم راه غلط کدومه و راه درست کدوم. ولی همواره راه غلطو انتخاب می کردم، چون این راه درست لعنتی همواره سخت تر بود.

البته درست یا غلط بودن تصمیم بیرو را فقط گذر زمان معین خواهد نمود. اما حالا نه دقیقا مشابه همین کلمات و دیالوگ، اما بیرانوند نیز راهی را انتخاب کرد که به نظر با ریسک و در حقیقت دردسر کمتری بود و گذر زمان بیشتر از همه به خودش ثابت خواهد نمود که این 72 ساعت جهنمی، در نهایت خاتمه خوشی برای او داشته یا خیر. اما هر چه بود، این ساعات و دقایق به قول خودش از یادش نخواهد رفت و از فکر ما نیز ایضا.