روبات ها چگونه جای خود را در کنار ما باز می نمایند؟ - وبلاگ ساعت دیواری

به گزارش وبلاگ ساعت دیواری، به نظر شما در آینده روبات ها چگونه وارد فضا های عمومی مان خواهند شد و ما چگونه باید خود را برای این فرایند آماده کنیم؟

به گزارش خبرنگار فناوری وبلاگ ساعت دیواری، نشانه هایی وجود دارد که انسان ها به طور فزاینده ای روبات ها را از نظر قلبی در زندگی شان می پذیرند و در این شرایط پاندمی کرونا ترجیح می دهند که سوار یک تاکسی خودران شوند یا غذایشان را از یک روبات تحویل بگیرند تا یک انسان.

جولی شاه و لورامیجر، دو متخصص علم روباتیک MIT، معتقدند که ماشین ها هر چقدر که هوشمندتر و مستقل تر می شوند، بیشتر راه خود را در زندگی ما باز می نمایند و از این رو به طراحان روباتیک توصیه می نمایند که علاوه بر اینکه روی طراحی روبات ها تجدیدنظر نمایند و دقت بیشتری به خرج بدهند تا آن ها در جامعه انسانی پذیرفته تر و سازگارتر شوند، باید این طراحی به نوعی باشد که جامعه نیز بتواند برای استقرار روبات های کارگر خود را آماده کند.

جولی شاه دانشیار رشته هوانوردی و فضانوردی دانشگاه MIT است. لورامیجر نیز مدیر ارشد فناوری یک شرکت سرمایه گذار روی خودرو های خودران است که از سوی شرکت هایی مثل هیوندای و Aptiv پشتیبانی می گردد. این دو اخیرا کتابی را تحت عنوان از روبات ها چه انتظاری خواهید داشت: آینده همکاری انسان و روبات نوشته اند.

آن ها در کتاب شان شرح می دهند که روبات های آینده دیگر برای ما کار نخواهند کرد، بلکه با ما کار خواهند کرد. آن ها در آینده کمتر نقش ابزاری برای انجام کار های خاص در محیط های کنترل شده و برنامه ریزی شده خواهند داشت و بیشتر شبیه به شرکایی خواهند بود که در دنیای واقعی پیچیده تر و آشفته تر با ما تعامل و کار می نمایند. از همین روست که یک فضای درک متقابل در آینده بین این دو ایجاد خواهد شد.

بخشی از این کتاب به طراحی سیستم های روباتیک اختصاص دارد که در آن شرح می دهد روبات ها در آینده بیشتر شبیه ما فکر خواهند کرد و به این ترتیب سیگنال های اجتماعی بیشتری را درک و خود را سازگارتر با جامعه ما خواهند کرد. البته این بخشی از ماجراست و ما هم باید خودمان را برای حضور بیشتر آن ها در کنار خودمان آماده کنیم. نحوه زندگی مان را از راستا های پیاده رو گرفته تا هنجار های اجتماعی دوباره تعریف کنیم تا روبات ها به طور موثرتری در دنیای ما زندگی نمایند.

شناخت انسان ها

جولی شاه و لورامیجر شرح می دهند: اگر قرار باشد که روبات ها وارد فضا های عمومی ما شوند، باید درک بهتری از رفتار های انسانی و اجتماعی پیدا نمایند تا آن ها هم مانند ما با خیال راحت تری کار نمایند. به طور مثال، یک روبات تحویل بسته را در یک پیاده روی شلوغ در نظر بگیرید. ممکن است این روبات طوری برنامه ریزی شده باشد که بتواند به موانع موجود در راستاش مانند تابلو های راهنمایی و رانندگی نخورد، اما اگر در حین اینکه دارد خودش را جمع وجور می نماید و تعادلش را حفظ می نماید، فنجان قهوه را روی شخصی در پیاده رو بریزد، چه می گردد؟ یک رهگذر انسانی نشانه های اجتماعی را می خواند و به سمتی که مثلا کالسکه ای در حال حرکت است، قدم نمی گذارد، اما آیا یک روبات هم می تواند این سیگنال های ظریف اجتماعی را درک کند تا مناسب با آن تغییر راستا دهد؟

این محقق معتقد است که پاسخ این سوال مثبت است. وی به عنوان رئیس گروه روبات های تعاملی در MIT، در حال توسعه ابزاری برای یاری به روبات ها برای درک و پیش بینی رفتار انسان هاست. او سعی دارد که این ابزار ها را برای روبات هایی پیاده سازی کند که در هر فضای عمومی مانند بیمارستان ها و کارخانه ها انسان ها را تشخیص می دهند و برای خواندن نشانه های اجتماعی آموزش می بینند تا با خیال راحت تری در این فضا های عمومی رفت وآمد نمایند.

شهر سایبورگی

شاه و میجر در کتاب خود توصیف می نمایند که روبات ها و سیستم های اتوماتیک در آینده به راحتی می توانند انسان ها را درک و قدم به قدم با آن ها کار نمایند، اما از سوی دیگر نیز باید محیط و زیرساخت های ما هم خود را برای ورود و حضور روبات ها تغییر دهد. از این رو آن ها شهری را متصور می شوند که شهر محبت آمیز سایبورگ است. این شهر برای مدیریت و راهنمایی روبات ها مهندسی شده تا نه تنها روبات ها و انسان ها کمترین خطر را برای همدیگر داشته باشند، بلکه بتوانند دوستان خوبی برای همدیگر باشند.

شاه و میجر پیشنهاد می دهند که در پیاده رو ها خطوطی مشابه خطوط مخصوص دوچرخه سواری تعبیه گردد تا روبات ها از آن راستا تردد داشته باشند.

آن ها همچنین شرح می دهند که روبات ها در فضا های عمومی می توانند به نوعی حسگر جهانی مجهز شوند که آن ها را قادر به دیدن و برقراری ارتباط با یکدیگر می نماید؛ بدون در نظر دریافت بستر نرم افزاری یا سازنده آن ها. به این ترتیب اگر روبات های اطراف را حس نمایند، سعی می نمایند از برخی مناطق شلوغ دوری و از حوادث احتمالی و ازدحام جلوگیری نمایند. از سوی دیگر فرستنده هایی برای افرادی وجود خواهد داشت که با روبات ها سروکار بیشتری دارند. به عنوان مثال، ماموران عبور و مرور می توانند از باتوم هایی استفاده نمایند که به روبات های نزدیک سیگنال هایی ارسال می نماید تا در هنگام عبور بچه ها از خیابان ها آن ها کنار بایستند.

شاه در آخر می گوید: خواه آماده باشیم یا نه، فرایند پیش روی ما کاملا واضح است: روبات ها به پیاده روها، فروشگاه های مواد غذایی و خانه هایمان راه پیدا خواهند کرد و آماده شدن برای این موارد جدید در جامعه، یعنی آماده کردن زیرساخت های ما.